شجاعت نتیجه مثبت یک ریسکه و حماقت دقیقا نتیجه منفی یک ریسکه و فکر میکنم زمانی که فرشته ها از خدا میپرسیدن داری چه کار میکنی با این گل ، در حالی که لبخند میزده رو به فرشته ها کرده و گفته ریسک ... به هر حال هنوز کسی نمیدونه خلقت شجاعت بوده یا حماقت اما به وضوح از خلقت حرف میزنیم پس واقعا چرا خدا نباید بخنده؟ بهش حق میدم بخنده مسئله دقیقا اینه که وقتی من روی بوم با رنگ روغن برای عرضه یک نقاشی در حال حماقت کردن یا شجاعتم اصلا و ابدا به ذرات تشکیل دهنده رنگها یا جنس بوم توجه نمیکنم و حتی ممکنه درحالی که مولکول های رنگ سفید دارن مولکول های رنگ سیاه تهدید به نیستی میکنن من در حال پاک کردن زیر ناخن هام باشم ... پس نه مشکل خلقتم به من مربوطه و میتونم کمکشون کنم نه مشکلات منی که خالقم رو چس مولکولها میتونن حل کنن ... سوال اینجاست چرا من؟ خوب جواب عاقلانه نسبت به یک ریسک که هنوز نتیجش مشخص نیست اینه : ( خوب اگه تو نبودی یکی دیگه پس فقط خفه شو و از خودت رو بومی که هستی رنگ پس بده ) ... من وقتی تابلوم تموم بشه از خوشحالی و شوق خلقتم احیانا داد و هوار میکنم و به خودم تبریک میگم و اصلا صدایی که از تو بوم بگه حاجی ریدی بیا پاک کن اینجا تضاد و نقص زیاده رو نمیشنوم ، کاری که من میکنم این نقاشی رو میزارم کنار و تابلو بعدی رو شروع میکنم و واسه جنون خلقت من مسکنی جز خلق کردن نیست و با توجه به آلت تناسلیم هر کاری بخوام روی بوم خودم انجام میدم و نظر ملکول های ریز میتونست موثر باشه به شرطی که روی بیضه هام گیرنده ای نصب میشد ، حالا که نیست پس به سلامتی خلقت بریم بوم بعدی ... خداوند قادر و تواناست و تو میتونی خفه شی مولکول پست .
